Άνθρωποι και ποντίκια

Κλασική νουβέλα του Τζον Ερνστ Στάινμπεκ που περιγράφει τη ζωή δύο περιπλανώμενων νέων ανθρώπων που αναζητούν περιστασιακή εργασία στην ερημωμένη από την οικονομική κρίση, αμερικανική επαρχία. Ένα βιβλίο ύμνος στην ανθρώπινη αλληλεγγύη, την κατανόηση της διαφορετικότητας και στα ανθρώπινα δικαιώματα.

Κιλκίς 2014, εκλογές δημοτικές. Η χώρα ρημαγμένη από την οικονομική κρίση, τα μνημόνια και την πτώχευση. Η ανεργία σε θεόρατα ποσοστά και η «λύση» μονόδρομος. Οι άνθρωποι μετανάστες στη ξενιτιά, σε αναζήτηση εργασίας. Άνθρωποι, ποντίκια και εγκατάλειψη.

Σοκ και δέος και απάθεια. Τόπος, έρημη χώρα, ξεχασμένος από όλους. Οι κυβερνώντες υπηρέτες αλλότριων συμφερόντων. Τα «μέσα» ελεγχόμενα χειραγωγούν. Το πνεύμα ενός λαού καθηλωμένο, χωρίς όνειρα. Οι πολίτες εγκλωβισμένοι μεταξύ δύο πραγματικοτήτων, της ζωής που ζουν και της εικονικής της τηλεόρασης. Άνθρωποι, ποντίκια και αδιαφορία.

Ο τόπος, ο Δήμος, οι δημότες σε αυτόματο πιλότο μαθημένοι από παλιά στις ίδιες διαδρομές, χωρίς πυξίδα, χωρίς κρίση, επαναλαμβάνουν ξανά και ξανά τα ίδια λάθη. Άνθρωποι, ποντίκια και παθητικότητα.

Το νερό μας δεν πίνεται, έχει γίνει πικρό. Μας έχουν ξεχάσει, δεν περνά από το χωριό το λεωφορείο. Τα ρέματά μας έχουν γεμίσει σκουπίδια. Αδειάζει ο τόπος, κλείνουν τα σχολειά, απαίδευτούς μας στέλνουν στη ξενιτιά. Σκοτείνιασαν οι δρόμοι, ερημιά, σκοτείνιασαν τα μυαλά μας. Άνθρωποι, ποντίκια και απώλεια.

Η απάντηση τραγική, υποσχέσεις… «Να υπάρχουν τα πεντάμηνα» και… κάτι γνωριμίες από εδώ και από εκεί. Η εκλογή στο τοπικό συμβούλιο μπορεί να φέρει και απόσπαση από μακριά. Άνθρωποι, ποντίκια και καταχνιά.

 

Φτάνουν όμως όλα αυτά. Σήμερα, τώρα, έχουμε την ευκαιρία να πούμε όχι, να στυλώσουμε τα πόδια στο παρελθόν. Να γυρίσουμε την πλάτη στις φαιδρές υποσχέσεις. Να κοιτάξουμε στα ίσια την άβυσσο και να μετρήσουμε την δύναμη μας. Να αλλάξουμε εμείς, να αλλάξει κι ο τόπος.

Και μια μνήμη από τον Αριστοτέλη Βαλαωρίτη αφιερωμένη σε όλους εσάς που θαρρείτε πως μπορείτε να παίζετε πάνω στην ανάγκη του λαού και του τόπου.

Αν εξεράθη το κλαρί, πάντα χλωρή είν’ η ρίζα,

και μένει πάντα ζωντανό ή ρόδι φάει ή βρίζα,

αυτό το βόιδι το μανό π’ όσο βαθιά ροχνίζει

τόσο εύκολα μανιάζεται κι ανεμοστροβιλίζει,

και που το κράζουνε λαό. Θα σπάσει το καρίκι

και θα προβάλει με φτερά μια μέρα το σκουλήκι.

Τότε, πουλί, το σερπετό ποιος ξέρει που θα φτάσει!

Κεσίδης Τάσος